Aréir is mé ag Machnamh

Aréir is mé ag machnamh ar Íosa mac m’Athar
A daoradh le peannaid go tréithlag sa Pháis,
A raibh a mhínchneas á ghearradh le sciúirsí go daingean
Ar an daorchrois á cheangal Dé hAoine chun báis.
A Íosa, a mhic Mhuire, saor sinn ón tine,
’S ná scaoil sa choire géar sinn go bráth,
Is de réir mar a thuigim do dhlí-se gur bhriseas,
Lem' smaointe, lem' choirthibh is nach éachtach é ár gcás.

A mhéirligh is a pheacaigh, atá claon i do labhairt,
Séan do dhrochbheatha agus géill do Mhac Dáith’,
Is má dhéanfairse seasamh san méid úd do chaitheamh
Ní baolach do d’anam go bhfaighidh aon drochbhás,
A Mháire is a bhruinneall, gráim tú lem' chumann,
Soláthar dom ionad i bhfochair Rí Geal na nGrást,
Mar a mbíonn ceolta binn á seinm, glóire á ligint
Do gach n-aon bocht againne; go réití ár gcás.

A Rí Ghil na cruinne, gráim tú le taitneamh,
Féachaint ar m’anam ’s gan é a ligint chun fáin,
Is ó thraochais an t-allas le d’fhuil naofa ina ceathanna,
Le haon toil le d’Athair chun an cine daonna a shábháil,
Bhí na Giúdaigh á ghearradh ’s á bhualadh go daingean,
Ní raibh trua acu ná taise dá n-Impire na nGrást,
Bhí a mháithrín ina aice go dúchroíoch faoi mhairg,
Is í ag féachaint ar a leanbh a traochadh sa Pháis.

Gach créatúr atá ar buile nár ghéill riamh do Mhuire,
Lá an tSléibhe nuair a thiocfaidh sea chífidh an t-uafás,
Blaomfaidh an tine, na sléibhte dá mbriseadh,
An ghrian uainn ag sileadh ’s na réalthainn ar lár,
Tiocfaidh Micheál Naofa le fuinneamh ’s a throimpéad aige á sheinim
Ag glaoch ar gach n-aon ó thír is ó thráigh,
Beidh a chlaonbhearta scrite ar chlár éadain gach nduine
’S a Rí Ghléighil, cuir sinne ar thaobh do dheasláimh’.